Objašnjavamo što su psihopatologija i psihički poremećaji. Biomedicinska perspektiva i primjeri psihopatoloških poremećaja.
Psihopatologija proučava mentalne bolesti.Što je psihopatologija?
Psihopatologija je disciplina koji analizira motivacije i posebnosti mentalnih bolesti. Ovo istraživanje može se provesti s različitim pristupima ili modelima, među kojima se mogu spomenuti biomedicinski, psihodinamički, socio-biološki i bihevioralni.
Riječ psihopatologija može se odnositi na:
- To područje od Zdravlje koji opisuje i sistematizira promjene koje se događaju u ponašanju ljudi a to se ne može objasniti sazrijevanjem ili razvojem pojedinca i poznati su kao psihološki poremećaji.
- U studijsko područje psihologija koji se usredotočuje na proučavanje onih nezdravih stanja duha pojedinaca, kao što smo već spomenuli.
Iz toga slijedi da bilo koji ponašanje koja uzrokuje nelagodu, neku prepreku ili invaliditet kao posljedicu pogoršanja kognitivnih funkcija mozga, moguće je nazvati psihopatologijom.
Psihopatologija je disciplina koja proučava abnormalne, devijantne, neprilagođene, poremećene, neorganizirane, itd.; čiji je interes usmjeren na prirodu i uzroke abnormalnog ili psihopatološkog ponašanja te se postavlja kao cilj glavni za otkrivanje zakona koji reguliraju abnormalno ili patološko ponašanje kroz znanstvena metoda.
Interes psihopatologije leži u prirodi i uzrocima abnormalnog ili psihopatološkog ponašanja. Međutim, teško je apsolutno i s potpunom preciznošću utvrditi što treba podrazumijevati pod abnormalnim ili psihopatološkim ponašanjem, zbog čega je korisno znati koji su to kriteriji ili parametri koji će nam omogućiti ulazak u polje abnormalnog ili psihopatološkog.
Biomedicinska perspektiva psihopatologije
Biomedicinska perspektiva psihopatologije bavi se mentalni poremećaji kao i svaka druga vrsta bolesti, s obzirom da su psihopatološke promjene generirane temeljnim biološkim abnormalnostima (genetskim, biokemijskim ili neurološkim). Stoga bi liječenje trebalo biti usmjereno na ispravljanje ovih organskih abnormalnosti korijena.
U tom smislu može se reći da je abnormalno ponašanje bolest koju pati patološko funkcioniranje nekog dijela tijela. Te su bolesti povezane s promjenama u dijelu mozga koje mogu biti anatomske (veličina ili oblik određenih područja mozga nisu unutar normalnih kanona) ili biokemijske (kada biokemijski elementi koji pridonose funkcioniranju neurona imaju svoju funkciju. promijenjene).
Psihopatologija shvaća da mentalni poremećaji mogu biti:
- Organski Oni koji imaju očite fizičke uzroke, kao što je Alzheimerova bolest.
- Funkcionalni. Oni stvaraju abnormalne obrasce ponašanja koji ne nude konkretne dokaze o organskim abnormalnostima u mozgu.
Primjeri psihopatoloških poremećaja
U slučaju psihopatoloških poremećaja koji se razvijaju u djetinjstvu, djetinjstvu ili adolescenciji pojedinca, možemo utvrditi da postoji nekoliko vrsta, među kojima su:
- Mentalna retardacija.
- Komunikacijski poremećaji (fonološki, mucanje, itd.)
- Pervazivni razvojni poremećaji.
- Poremećaji učenje.
- Tikovi poremećaji.
- Gutanje i poremećaji prehrane.
U slučaju razvojnih poremećaja uključeni su oni koji pretpostavljaju da dotični pojedinac pati od invaliditeta na različitim razinama. Unutar ove kategorije ističe se, primjerice, autistični poremećaj koji počinje u djetinjstvu i prevodi se u niz invaliditeta kako u psihološkom, tako i u bihevioralnom području.
Pet osjetila zahvaćeno je abnormalnostima kod autističnih osoba koje, osim toga, karakteriziraju tihost, slabo se smiju, imaju ograničenja u pogledu Jezik Y komunikacija a na fizičkoj razini imaju niz nedostataka u lateralizaciji.
Isto tako, unutar psihopatoloških poremećaja razvoja nalazi se i onaj poznat kao Rettov poremećaj, koji se javlja u ženskom rodu i koji donekle podsjeća na autizam. Mentalna retardacija kao i poremećaj motoričke koordinacije dva su obilježja pacijenata s ovim sindromom koji pretpostavlja da imaju teški invaliditet u više osjetila.
Konačno, zanimljivo je napomenuti da bihevioralni model psihopatologije ne označava razlike između patološkog ponašanja i normalnog ponašanja, budući da su oboje rezultat učenja uvjetovanog okolinom ili okoliš. Stoga se velika važnost pridaje utjecajima iz okoliša, a ne biološkim ili genetskim. Liječenje u ovom modelu vrti se oko otvorene i pretpostavljene promjene ponašanja.